Bazen- Hayır bazen değil, neredeyse çoğu zaman anneannem burada olsaydı neler farklı olurdu diye düşünüyorum. Kendimi toplamanın yolunu sürünerek de zorla da bulsam bir şekilde bulmaya çalışıyorum ama annemin benim kadar çaba gösterdiğini söyleyemem. Henüz kendime sahip çıkabilecek maddi özgürlüğe sahip olmadığım için babama iyi davranmak zorunda kaldım ama gerçekten içimden asla gelmiyor. Kendisinden ve annemin kendisine karşı uyguladığı sessiz politikadan nefret ediyorum. Korkarım ki yalnız kalma isteğim artıyor ve bundan çok korkuyorum. Anneme karşı büyüyen negatif duygularım beni kendimden de nefret ettiriyor çünkü annemden başka kimsem kalmadı. Galiba bu gidişle hayatta hiçbir şeyi başaramayacağım. Bari beni gerçekten seven birini bulsam diyorum ama zor geliyor. Ülkenin durmadan tırmanışta olan gündemi de beni çok etkiliyor. Çok korkuyorum ama intihar düşüncesine hiç olmadığım kadar yakınlaşmaya başladım. Maalesef liseye başladığım zamanlar Allah'la aramda hissettiğim yakınlığı bir şekilde kaybettim ama bazı şeylere kurduğum kalın sınır çizgileri kaldı. Öbür dünyadaki cezadan da korkmayı bırakıp bunu yapma cesareti bulursam diye çok korkuyorum. Belki de bu aralar bunu çok dile getirdiğimden de olabilir ama ülkenin durumu iyileşmezse gerçekten bunu yapabileceğime inanmaya başladım. Anneannemin eşyalarıyla kurduğum fazla bağı yavaş yavaş aşıyor gibiyim -emin değilim pek- ama videolarını açmaya o kadar korkuyorum ki panik atak geçirecek gibi oluyorum. Sesini duymaya, yüzünü görmeye dayanabileceğimden emin değilim. Hayır emin değil de sayılmam kendimi tanıyorum az çok ben. Dayanamıyorum bu şekilde yaşamaya ama annemi ve kardeşlerimi de arkamda bırakacak kadar cesaretim yok. Öylece çürüyüp gideceğim, özellikle bu 3 ay geçtikten sonra dünyam kararacak, öylece yok olup gideceğim. Yok olacağım. Tek dileğim anneannemin yanına yakınına gömülmek, anneme de yakın olmak. Başka bir şey istemiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder